Gdyby mi ktoś wcześniej powiedział, że w życiu zawodowym będę się zajmował geodezją, a nad sesję poetycką o poezji Miłosza, będę musiał przedłożyć sesję na temat metadanych, zbiorów wektorowych, mapy zasadniczej, implementacji unijnej dyrektywy „Inspire“, to z pełnym przekonaniem wskazującym palcem operowabym w okolicy czoła, w celu zilustrowania absurdu tej tezy. Życie jednak jest bogatsze od najbardziej abstrakcyjnego przekonania, a poniewż „panta rhei“ (wszystko płynie), stajemy w nowej rzeczywistości, nowych rolach i nowych związkach. I nie myślę tu o związkach damsko – męskich, choć przyznaję, że pewien romans z kobietą młodszą od swojej córki robi na mnie wrażenie, nawet szokuje, ale myślę o kreacji nowych postaw… Zresztą, jak wszyscy zainteresowani wiedzą, jestem staroświecki i nieżyciowy.
Tak więc wylądowałem wśród geodetów, nie po raz pierwszy zresztą, w Krakowie na konferencji poświęconej udostępnieniu danych przestrzennych w postaci cyfrowej. Mam wrażenie, że na razie jest to problém niedostrzegany i niedoceniany. Nie docenia się takže wielkości kosztów, jakie będzie generować udostępnienie ludziom w internecie map ze wszystkimi danymi, w każdym miejscu w Polsce. Na szczęście Dolny Śląsk jest swoistym wyjątkiem, dlatego są tutaj starostowie z trzech powiatów, jest geodeta wojewódzki, troje geodetów powiatowych, wojewódzki inspektor nadoru geodezyjnego. Konferencja to przede wszystkim okazja do spotkania głównego geodety kraju, do rozmowy i dyskusji z nim, a właciwie – z nią, bo to kobieta, zresztą jak to geodeta, bardzo miła. Znamy się stąd, że onegdaj złożyłem na nią skargę w MSWiA, co nie przeszkodziło jej wręczyć mi 3 lata później resortowego odznaczenia – zasłużony dla geodezji polskiej! To się życie plecie…
To okazja do zapoznania się z nowo projektowanymi aktami prawnymi, z trendami i planami dotyczącymi zmian w obszarze danych przestrzennych. Uff, będzie ciężko, bo cyfryzacja i udostępnienie on-line musi kosztować, ale lepiej wiedzieć to wcześniej niż później i lepiej się do tego móc przygotować.
Geodeci to, wbrew częstym powierzchownym opiniom, bardzo sympatyczne i zgrane towarzystwo. Do tego operują swoistym metajęzykiem, brzmi to fajnie, trochę śmiesznie, a na pewno osobliwie. Do trego bardzo dowcipni, weseli i życzliwi. Mają też przekonanie o strategicznym znaczeniu swojej pracy, co czyni ich państwowcami w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż wytwór ich pracy – mapy, granice, budynki, sieci, ma kluczowe znaczenie dla państwa i jego żywotnych interesów.
Co do Miłosza, to nie było tak źle… Akurat trafiłem na kulminacyjne obchody roku jemu poświęconego, które odbywają się w Krakowie. Korzystając z okazji, poszedłem do kościoła św. Piotra i Pawa na spotkanie z jego literackimi przyjaciółmi. Skłamałbym, gdybym powiedział, że skusiły mnie nazwiska Adonisa, Edwarda Hirscha, Jane Hirshfield. Poszedłem tam głównie dla Ryszarda Krynickiego, kluczowego poety Nowej Fali z wczesnych lat 70, kiedy razem z Zagajewskim I Barańczakiem tworzyli awangardę literacką, a później w latach 80. byli natchnieniem ówczesnej opozycji. I nie zawiodłem się – Krynicki był znakomity, w recytacji swoich wierszy jak i swojego przyjaciela i mistrza – Miłosza. Było cicho, pięknie, dostojnie, momentami śmiesznie. Swoją drogą to bardzo ciekawy zbieg okoliczności, że prezentacja Miłosza odbywa się w kluczowej i bardzo reprezentacyjnej dla Krakowa świątyni. Ale Kraków jest inny. Jest magiczny, dostojny. To najbardziej polskie i europejskie jednocześnie miasto. Szkoda tylko, że nie było gdzie obejrzeć meczu Wisła – Lech, bo wszystko tu jest ustawione pod turystę – polskiego i europejskiego jednocześnie
.
) i ten ekshibicjonizm nigdy nie stałby się moim udziałem. Może i byłoby lepiej, bo nie przeżywałbym stresu, że pani M. pisze dziennie dwa niecodzienniki (to jest logiczne?), lepiej i ciekawiej ode mnie, o czym życzliwie informują mnie komentarze pod wpisami (wie ktoś jak to usunąć?), a do konkurencji dołącza jeszce ta niedorajda Papószka. Chociaż tutaj konkurencja jest dosyć …relatywna, no powiedzmy – dostojna i wyważona. Palnąć raz i ….wystarczy. Ale nigdy nie wiadomo, co jeszcze dziadowi przyjdzie do głowy. – Nie pisz osobiście i nie o polityce, ani siatkówce, kogo to interesuje? – dodają dzieci chcąc mnie całkiem pogrążyć w depresji. Jak nie osobiście i nie o siatkówce, polityce, to o czym?? Aha – nie o pracy, nie o kobietach (bo się mama zdenerwuje), nie o poezji (nieżyciowe), nie o młodości (nudne), nie o muzyce (siara), a w ogóle to jakaś drętwota… No trudno. Spróbuję coś zmienić i od dzisiaj wprowadzam multimedialność mojego bloga. Nie, nie – nie będzie trzeba mnie oglądać, nie jestem aż tak interesujący jak Jarek Kaczyński (miało nie być o polityce!) ani jak Doda (siara!). Nie znam też wielu funkcji w elektronicznym przekazie, skupię się jedynie na zamieszczaniu jednego utworu muzycznego, który może być muzyczną ilustracją do tekstu, może być jego dopełnieniem lub nie będzie ani jednym, ani drugim 
. Na pewno będzie to moja muzyczna fascynacja. Uspokajam, odsłuchanie piosenki nie będzie obowiązkowe, ale zalecane… Nie będzie też jak w jednej z porannych audycji publicystycznych, której napiętą sytuację spowodowaną polemicznym żarem, stara się łagodzić, czyli gasić, prowadząca audycję mówiąc (krzycząc): – Przepraszam, przepraszam! Proszę o ciszę! Panowie, no… Teraz będzie piosenka. Piosenka! Taka łagodna. Łagodna!! Słuchamy! Oczywiście nikogo to nie rusza, prócz tych dyskutantów, którzy akurat tego dnia przygotowują rzeczoną piosenkę wybierając aluzyjny tytuł, z którego czynią złośliwą dedykację swoim przeciwnikom politycznym. I tak lewica dostaje obuchem Dżemu, gdy musi wysłuchać “Czerwony jak cegła”, pięknego utworu, w którym zresztą czerwień w żaden sposób nie ilustruje poglądów i barw politycznych. Zgoła co innego. Innym razem partia rządząca z przekąsem musi komentować “Co ja tutaj robię” lub “Leżę pod gruszą”, co w zamyśle autorów dedykacji powinno komentować lenistwo rządu. I tak się ładnie dedukują – jedni “Back in the USSR”, drudzy “Ta ostatnia niedziela”, my im “Spisek”, oni nam – “Irlandię”. Jak ci “Nie pytaj o Polskę, to tamci “Czego się boisz głupia”. I tak trwa ta kulturalno – muzyczna kanonada. Lubię muzykę, nawet się wzruszam – dzisiaj, bez podtekstów i dwuznacznych dedykacji, prosze Was o wysłuchanie Erica Claptona.